Australia, it was awesome!

Zo’n acht maanden geleden stapte ik alleen op het vliegtuig om naar de andere kant van de wereld te reizen. Mijn eerste grote reis. Wat had ik zin in dat nieuwe avontuur. Nu zijn we 8 maanden verder en komt er morgen een eind aan mijn tijd Down Under, helaas want wat ik was ik nog graag gebleven. Op de Great Ocean Road na, heb ik niet gereisd maar daar heb ik geen enkel moment spijt van gehad. Ik heb zoveel nieuwe dingen mogen zien, leren en doen. Op stage leerde ik over natural horsemanship en narratieve therapie. Gecombineerd een super formule om mens en paard te helpen. Wat een zegen om van dat programma deel te mogen hebben gemaakt! In de weekenden ging ik op pad en ontdekte ik steeds meer mooie plekken in Victoria. Ergens tijdens stage besloot ik niet te gaan reizen maar de drie maanden die ik over had te gebruiken om te werken voor een tweede visa. Ik vond in eerste instantie werk op een vijgenboerderij, maar alsof het zo had moeten zijn vond ik op de valreep toch nog werk met paarden. En dat kon ik natuurlijk niet laten gaan. Dus stapte ik op de bus naar Canberra, een acht uur durende reis. Maar het was het zo waard. Ik moest even wennen maar uiteindelijk voelde de farm als thuis en het gezin als mijn familie. Toen ik eenmaal de polocross paarden begon te trainen om ze fit te krijgen voor het polocross seizoen, zat ik bijna elke dag in het zadel, genietend van elk moment. Want zeg nou zelf, wat is er beter dan paardrijden en er betaald voor krijgen. Er waren niet alleen paarden maar ook veel honden en katten en zelfs een tamme geit, schaap en twee kalfjes. Wanneer ik aan het werk was lagen er vaak een aantal katten op mijn bed te luieren. En wanneer ik ’s avonds na het werk op de bank zat, was er altijd wel een hond of kat (of drie) die bij me op de bank zat. Dan keek het gezin me lachend aan want ja Mel (zo werd ik genoemd) had weer alle dieren bij haar. Helaas hebben we ook een aantal katten verloren door slangen en heb ik tot gisteren voor een van de honden gezorgd die tot twee keer toe was gebeten door een andere werkhond. Er was een serieus risico dat zijn poot geamputeerd moest worden maar gelukkig was dat niet nodig. Na al die weken waarin ik voor hem gezorgd heb, hebben we een band opgebouwd en ben ik stiekem toch wel van hem gaan houden. Ik heb polocross wedstrijden en rodeo (ja zoals in de films) gezien, ik heb een ute gereden, in de bergen gewoond (Hoskinstown en omgeving is +600meter hoog gelegen), genoten van het prachtige zonsop en –ondergang, Australian War Memorial bezocht, een paard geleid vanaf een ander paard, in stock saddle en jeans gereden, paarden gezwommen, lieve mensen leren kennen en er een hele familie bij gekregen.
Je kunt je dan misschien wel voorstellen dat het geen makkelijk afscheid was maar ik ben altijd welkom om terug te komen. Daar zal ik ze aan houden want Australia I’ll be back.